چشمهایم هنوز سنگین خواب است. صدای پیامک گوشی که بالای تختم جاخوش کرده، خواب شیرین صبحگاهی‌ام‌ را برهم می‌زند. لای پلک‌هام را به سختی باز می‌کنم و نگاهی به

  در مقابل پنجرۀ باز و مشرف به حیاط ایستاده‌ام و بازی و هیاهوی بچه‌ها را تماشا می‌کنم. سوی نگاهم ناخودآگاه به گوشه‌ای از صحن جلب می‌شود. همان جا

کامپیوترم را روشن کرده‌ام، نرم‌افزار فیلمبرداری از صفحه باز است و  به صفحه مانیتورخیره شده‌ام. میکروفون در مقابل صورتم،  آماده‌ی ضبط فیلم تدریسم هستم که باید تا فرداصبح در

از لابه‌لای میله‌های عمودی پنجره چشم به بیرون می‌دوزد. نگاه بی‌فروغش بر تصویر متحرک کودکی خندان که بر روی چمن‌های محوطه آسایشگاه مشغول بازی است، خیره می‌ماند. هیاهوی صداهایی